وصيت نامه برادر شهيد على يار محمدى نگاهى در طبيعت با اميدهاى بى پايان و ديدگان پراشك. چون قطراتى از باران كه فرشتگان آسمانى از طرف خداوند به ارمغان آورده اند و يا در بوستان و گلستان و يا در مغز شعر و ادب و يا در ژرفترين كوهسارهاى طبيعت ويا در صحراى پائيزى كه درختان به اميد بهار ديگربرگها را به زمين فرو مى ريزند مى انديشم اما كلمه اى را كه قابل ستايش تو را داشته باشد نيافته، ناچار به عادت ديرينه‌ام قلبم را مى شكافم و از درون آن قطره خونى به نام سلام تقديم مى كنم. مادر مرا ببخش از اينكه نامه ام خون‌آلود است، زيرا چيزى كه باعث نوشتن اين نامه شد يك تكه چوب و مقدارى از خون جوانان تير خورده كه در روى دشت بيابان و كوههاى سر به فلك كشيده مى باشد نوشته شده، مادر من در زير سنگ بزرگى هستم كه هر لحظه امكان منفجر شدن آن مى باشد، مادر هديه اى ندارم تقديم تو كنم جز يك چيز آنهم دسته اى از كشته شدگان و اجساد جوانانى زيبا كه تا چند روز پيش داراى اندامى زيبا چون شمشاد و صورتى نيكو مانند پنجه آفتاب و چشمانى چون دو ستاره صبحگاهى بود ولى حالا طعمه گرگها و لاشخورها شده اند. مادر وقتى كه گلوله به آنها اصابت مى كند مانند بره اى كه قصاب كارد را برگلوى او مى فشارد و دست و پا مى زند و چند لحظه بعد از جوانى كه هزاران اميد و آرزو دارد جسدى، بيش بر جاى نمى ماند. مادر جنگ همه جا را به خون و آتش كشيده است اكنون به ياد شبهائى مى افتم كه تو تا سحرگاهان برايم لايى لايى مى گفتى و با دستهاى زيبايت گهواره‌ام را تكان مى دادى و بعد برايم قصه مى گفتى، قصه دختر دريا را، اما قصه اينجا، قصه مرگ است، قصه جنگ و خونريزى است. در اين جا با توپ و تفنگ و گلوله هاى سربى پذيرائى مى شويم. مادر من با تمام قواى خود مى جنگم. گرمى آفتاب تابستان، باد سرد پائيز، برف و باران زمستان سنگينى آلات جنگى را تحمل مى كنم و خود را فداى ميهنم مى كنم. مادر من از جبهه جنگ نمى گريزم زيرا نمى خواهم مايه سرافكندگى تو باشم. گر چه مى دانم تو از كشته شدن من گريه مى كنى اما همشه سربلند هستى و افتخار مى كنى كه پسرت فداى ميهن و اسلام شد و مى گوئى او شجاعانه جنگيد و با افتخار كشته شد. خداحافظ - على‌يار محمدى.